De sporen van vroegere beddingen zijn echter nog zichtbaar in het landschap. Zij vormen een natuurlijk tracé dat uitnodigt om er een stroom door te leiden van een heel andere orde: het moderne verkeer dat elke dag opnieuw een manier moet vinden om zo vlot mogelijk voorbij de stad Antwerpen te vloeien.
Het natuurlijke tracé is de benaming die de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM) gebruikt voor de route die de Oosterweelverbinding volgens haar moet volgen. Die Oosterweelverbinding moet de Antwerpse ring definitief sluiten. Want daar is iedereen het over eens: het verkeer zit strop, er móét iets gebeuren om de zooi weer vlot te krijgen.
De discussie die Antwerpse politici en belangenorganisaties nu al jaren voeren, gaat over de plaats en de manier – tunnel of viaduct – waarop de ringweg gesloten moet worden. Velerlei alternatieve tracés doen de ronde, maar de voorstanders van de Lange Wapper blijven zweren bij het natuurlijke tracé.
In de schaduw van de Lange Wapper
Tim F. Van der Mensbrugghe: 'Op mijn tochten door de vaak sombere buitenwijken van Antwerpen ben ik veel negativisme tegengekomen. Verbittering ook'
Op satellietfoto's wordt ons duidelijk gemaakt waar dat tracé loopt. Het is een zicht van bovenaf, ver weg van de mensen. Het lijkt dan logisch om de Lange Wapper langs het Eilandje en over het Noordkasteel Domein te laten scheren. Maar nooit krijgen we een beeld van de mensen die in de schaduw van de Lange Wapper zullen leven. Hun verhalen horen we niet.
De opzet van dit boek is net om ter plekke te gaan rondreuzen. Om te noteren wat en wie er leeft in het gebied waar de Oosterweelverbinding zal passeren.
Op mijn tochten door de vaak sombere buitenwijken van Antwerpen ben ik veel negativisme tegengekomen. Verbittering ook. Vele mensen wantrouwen de politici en de projectontwikkelaars. Zakkenvullers, zijn het. Voddenballen.
In mijn verslagen heb ik alles genoteerd zoals de Antwerpenaars het gezegd hebben. Vaak zijn het rauwe, zelfs extreme meningen. Toogpraat, zullen critici zeggen.
Gesprekken aan de toog
Ze hebben gelijk: alle gesprekken die ik gevoerd heb, vonden plaats aan de toog van een café. Want daar zitten de mensen. Daar vinden inwoners elkaar. Daar besef je pas hoe ingewikkeld het Antwerpse verkeersprobleem is. Een tunnel levert evengoed ellende op, en hoe zit het met al dat weggegooide geld van de vele studies?
Een pasklare oplossing heb ik nergens gevonden. Ik heb wel warme, sympathieke mensen ontmoet. Ik heb de haven en de stad in al hun glorie zien schitteren. Als Gentenaar heb ik Antwerpen leren kennen zoals nog maar weinig Antwerpenaars hun eigen stad kennen.
Ik heb ook vastgesteld dat het in Antwerpen altijd regent. Met 'altijd' bedoel ik wel degelijk altijd.
Maar dat weerhoudt er mij niet van om Antwerpen tot schoonste stad ter wereld te benoemen. Na Gent natuurlijk.
Enkele reportages verschenen eerder al op de site van Apache, onder de noemer 'Op zoek naar de Lange Wapper: het natuurlijke tracé'.
