Buiten spelen

Redactie Apache
San F. Yezerskiy
San F. Yezerskiy

Ik was veertien toen de affaire Dutroux losbarstte, dus echt veel last heb ik niet gehad van de mentaliteitswijziging die daarop volgde. Terwijl ik als kind wel eens was gewaarschuwd dat ik niet met vreemde mannen mocht praten, werd iedereen die jonger was zelfs verboden om nog met bekénden mee te gaan – je wist maar nooit. Zij moesten niet meer met de fiets naar school en mochten in het weekend binnen chips eten voor de PlayStation.

Het was Bezorgdheid twee punt nul, en die nieuwe oplettendheid exporteerden we over de hele wereld. Ons aangeboren talent voor overdrijving ook. Zo werd er in Groot-Brittannië wel eens een vader aangevallen omdat hij foto's nam van zijn eigen kinderen, of kregen bejaarde vrouwen ervan langs omdat ze in het park naar de eendjes keken.

Daarmee vergeleken lijkt het opeens bijzonder vreemd dat er over een kinderlokker in Blankenberge zo weinig drukte werd gemaakt. De betrokken families waren geschrokken, dat wel, maar de dader werd snel gevat en sindsdien hebben we niets meer van het voorval gehoord.

Misschien wel omdat de spionkop van het internetpubliek, die steeds vaker bepaalt waarover er wordt geschreven, die dag haar pijlen had gericht op kardinaal Danneels, nadat was uitgekomen dat die man dezelfde websites bezoekt als u en ik. (Nu ja, als ú tenminste. Als zijn internetgeschiedenis nog maar een beetje op de mijne leek, zat Danneels pas echt in de problemen.)

De collectieve opwinding over het misbruik in de kerk is “te vergelijken met die in de zomer na Dutroux”, beweerde minister van Justitie Stefaan De Clerck dit weekend in De Standaard, maar dat klopt niet helemaal. In 1996 waren ouders geschokt en maakten zij zich zorgen om de veiligheid van hun kinderen. Dat is nu niet meer nodig: kinderen gaan niet meer naar de kerk en hebben allang geleerd dat ze niemand kunnen vertrouwen.

Vandaag gaat het om de ouders zelf. Zij zijn natuurlijk niet écht verontwaardigd: dat er geestelijken bestaan die zich ernstig hebben misdragen is een nog slechter bewaard geheim dan het privéleven van Bart Kaëll. Maar een generatie die nooit iets heeft durven zeggen, uit angst om niet te worden geloofd, beleeft deze zomer eindelijk haar catharsis. Ik hoop dat zij daar iets aan heeft. En ik heb heimwee naar de tijd waarin ik mijn ouders nog alleen kon laten buitenspelen.

San F. Yezerskiy

www.soren.be

LEES OOK
Peter Casteels / 30-09-2013

De ideeënindustrie

De westerse politiek is verlamd. Er kunnen geen daadkrachtige beslissingen meer worden genomen. Het enige wat ons kan redden is een parlement van burgemeesters. Zij hebben geen…
Peter Casteels - Column - Uitgelicht
Peter Casteels / 23-05-2011

Mythes, excuses, voorwendsels en insinuaties

Het Journaal dacht een week geleden aan een halve minuut genoeg te hebben om het amnestievoorstel van VB'er Bart Laeremans te brengen, maar dat bleek slechts de opmaat voor een…
Karel De Gucht vraagt zich af of de Vlaamse partijen ten prooi gevallen zijn aan collectieve verdwazing (Foto Danny Gys - Reporters)