De zevende dag, het programma waar De Vadder tegenwoordig de honneurs waarneemt, zette gisteren zwaar in op de asielcrisis. Op een marktverstorende interventie van Vincent Van Quickenborne na – meer regelgeving, Quick? - gingen alle politieke items over de opvang van asielzoekers en het migratiebeleid in het algemeen. Eerst interviewde Ivan De Vadder Bart De Wever over dat onderwerp. Hij herkauwde een opiniestuk dat hij daarover zaterdag in De Standaard publiceerde, maar leek vooral bezig een verkiezingscampagne op gang te trappen. Een regeringsonderhandelaar was er alleszins niet aan het woord. De Vadder noemde het enkel “merkwaardig,” en liet verder begaan.
Te dom
De keuze om De Wever hierover te interviewen was sowieso bizar. Na dat gesprek werd namelijk over krek hetzelfde onderwerp gedebatteerd, waar Sarah Smeyers (N-VA) dezelfde riedels mocht herhalen. Ook aanwezig was Bart Somers (Open Vld), van wie De Wever net had gezegd dat die helemaal geen wetsvoorstellen over strengere regels had ingediend. Toeterde hij nochtans enkele weken geleden rond. Het was aardig geweest als De Vadder dat even had nagevraagd, maar hij was druk met wat anders. Hij had zes parlementsleden in toom te houden. Toen ze allemaal door elkaar gingen praten, maande De Vadder ze aan tot kalmte met de krakkemikkige oneliner dat wat zich aan tafel afspeelde voor de kijkers thuis het echte probleem is. Dat lag natuurlijk niet aan hen, want je moet wel gek zijn (of een blind geloof hebben in je eigen kunnen als moderator) om zes politici tegelijkertijd aan dezelfde tafel te laten discussiëren. Dat is vragen om een kakofonie.
Met die debatten is overigens elke week wat vreemds aan de hand. Steeds worden ze in- en uitgeleid door een journalist. Oftewel probeert de redactie van De zevende dag daarmee te zeggen dat de kijkers te dom zijn om die debatten zelf te interpreteren, oftewel is de boodschap dat politici voor geen haar te vertrouwen zijn en je er maar beter iemand achteraan stuurt om meteen hun praatjes te corrigeren. Kan natuurlijk ook allebei, maar misschien heeft De Vadder daar niets mee te maken en verzet hij zich achter de schermen in alle hevigheid tegen dit gebruik.
Hoe dan ook volgde hierop wat volgens mij het grootste dieptepunt is uit de carrière van Ivan De Vadder. Tot nog toe uiteraard. Yves Leterme is erin geslaagd een interview aan hem te geven waarin geen enkele tussenvraag werd gesteld. De onbeholpen aanzetten die De Vadder gaf, werden door de premier stoïcijns genegeerd. Zelfs toen de interviewer als een klein kind dat zijn zin niet krijgt ging staan mokken, ging Leterme onverstoord verder. Het viel allemaal reuze mee met die asielzoekers hier. Een particulier probleem in de Balkan.
Dat leverde een indrukwekkende scène op waarin een politicus erin slaagde een journalist te herleiden tot ruis. Dromen ze allemaal van. Nooit eerder zag ik een interviewer zo tragisch onderuit gaan, nooit eerder hing ik zo hartstochtelijk aan de lippen van Yves Leterme.
Tegenwoordig presenteert Ivan De Vadder samen met de door spasmen geteisterde Chris Van den Abeele ook het sportgedeelte van De zevende dag. Hopelijk is dat het begin van een nieuwe carrière in een mij volstrekt onbekende wereld.