Het einde van België als idee

Peter Casteels
(Foto historic.brussels)
(Foto historic.brussels)
(Foto historic.brussels)
(Foto historic.brussels)

Afgelopen maandag zat Wim Helsen in het, indien door Koen Fillet gepresenteerd, onvolprezen radioprogramma Touché, en kwam de presentator daar op terug. In het gesprek noemde Fillet zichzelf Belgisch gezind, dus hij had zich tijdens de voorbereiding waarschijnlijk verlekkerd op een ouderwets gezellig onderonsje van Belgen. Zijn verbazing was groter dan zijn teleurstelling toen bleek dat dat er niet in zat.

Praktisch belgicist

“Mijn probleem is vooral dat een splitsing niet realistisch is”, sprak Helsen op zijn gekende, ietwat verlegen en stuntelige toon. “Bart De Wever heeft de situatie in België wel eens vergeleken met Tsjecho-Slowakije, maar als het zo simpel was, had ik waarschijnlijk niet de moeite genomen om daar [in de KVS, pc] iets over te zeggen. Ik heb geen grote emotionele band met België.”

“Om praktische redenen was je bezorgd?”, stamelde Fillet ongelovig.

“Tussen Tsjechië en Slowakije ligt niet Brussel. Dat is eigenlijk onsplitsbaar. […] Als er een separatistische partij zou zijn die een duidelijk plan voorlegt waar ik in zou kunnen geloven, of zelfs maar een vleugje van realisme zou bevatten, zou mij dat erg interesseren. Ze zouden me misschien zelfs kunnen overtuigen, want op zich maakt het me niet zoveel uit of we nu Belg zijn of niet.”

De tragiek van België, uitgesproken door iemand die vorig jaar beweerde dat er niets in zijn naam zou gebeuren. Over solidariteit geen woord.

Romantiek

Ik heb het steeds amusant gevonden hoe N-VA – een partij die wordt bevolkt door diepromantische stamboomnationalisten – erin is geslaagd het publieke debat over de toekomst van België in een rationeel kader te dringen. In een debat onder partijvoorzitters dat de publieke omroep in 2010 organiseerde over België, gebruikte elke deelnemer minstens één keer rationaliteit als argument voor zijn standpunt. Ook de partijvoorzitters die België hadden te verdedigden, klampten zich vast aan Brussel als onsplitsbaar obstakel op weg naar het onafhankelijke Vlaanderen. Hun eigen onkunde om een regeling over die stad te treffen, moest dienen als doorslaggevend argument voor het voortbestaan van België.

De eigen onkunde om een regeling over Brussel te treffen, is voor politici het doorslaggevend argument voor het voortbestaan van België.

Politici durven België als idee niet meer te verdedigen, net zoals geen enkel parlementslid dat ooit de Wet Lejeune stemde zich aan de vervroegde vrijlating van Michelle Martin wil branden. Niets nieuw eigenlijk. Maar dat zelfs Belgischgezinde usual suspects als Wim Helsen het niet meer aan durven (of willen), en zich verschansen achter de complexiteit van Brussel, is opzienbarend. Een andere argumentatie is blijkbaar niet meer in omloop. Op die manier wint Bart De Wever de verkiezingen in 2014 op zijn sloffen.

Congres over Brussel

De opstelling in 2014 – ik ga er gemakshalve van uit dat de Europese economie nog overeind staat - zal als volgt zijn. In 2013 organiseert N-VA een congres over Brussel en het confederalisme. Een confederaal België is de ambitie van die partij voor 2014. Aangezien CD&V en Open Vld hetzelfde al enkele jaren geleden in hun programma inschreven – de liberalen weten niet precies wat het betekent -, zullen die partijen tot aan het Vlaamse front worden meegesleurd. Blijft over sp.a en Groen, die weliswaar een federaal België beweren voor te staan, maar er niet aan denken van dat bezoedelde land een prominent programmapunt te maken.

CD&V en Open Vld hebben confederalisme al enkele jaren geleden in hun programma inschreven. Die partijen zullen door N-VA tot aan het Vlaamse front worden meegesleurd.

Bart De Wever hoeft geen enkele noemenswaardige tegenkanting te vrezen. De regeringspartijen hopen dat een aantrekkende economie en een ordentelijke begroting zijn communautaire goudklompje in lood zal doen veranderen, maar zij nemen hun dromen voor werkelijkheid. Nee, zelfs tijdens de campagne kan De Wever waarschijnlijk het burgemeesterschap van Antwerpen er bij doen en dezelfde riedels als in 2010 opdreunen. Justitie, arbeidsmarktbeleid en migratie zijn zaken waar Vlamingen en Walen fundamenteel anders over denken. België is geen democratie, maar een optelsom van twee volkeren die een andere taal spreken en andere kranten lezen. Siegfried Bracke noemt de verdamping van België ongetwijfeld net als in 2010 een wetenschappelijk gegeven, en niemand zal hem tegenspreken. Wim Helsen kan enkel nog maar aan Brussel denken als reden om de splitsing af te wijzen. Als België vergaat, hebben we dat te danken aan de handigheid van Bart De Wever. Maar de politici die enkel lippendienst bewijzen aan hun vaderland, maar niet de minste moeite doen om dat op een ernstige manier te onderbouwen, hebben hem daarbij al aardig geholpen.

LEES OOK
Tom Cochez / 28-05-2021

De ontspoorde buitenbaan van Vlaams Belang

Het systematisch aanzetten tot haat, en de schizofrene omgang van Vlaams Belang met haar meest extreme vleugel leiden onvermijdelijk tot excessen.
694
Tom Cochez / 05-05-2021

Het cynisme van De Wever en de warmte van Let's Go Urban

De manier waarop het Antwerpse stadsbestuur, gedreven door politiek lijfbehoud, de medewerkers en jongeren van Let’s Go Urban dumpt, getuigt van een zelden gezien cynisme.
47688301_2313735098660198_5563608022858596352_n
Karl van den Broeck / 29-03-2021

De ongehoorde staking

De argumenten van de vakbonden voor de algemene staking vinden nauwelijks nog weerklank in de media. Nochtans zijn ze behoorlijk solide.
202103_loonkrant_widget