Holiday kan terugblikken op een bliksemcarrière in de PR, waar hij in opdracht van bedrijven de ene na de andere mediahype lanceerde. Ondertussen creëerden Holiday en de zijnen ook iets anders: een totaal verziekt medialandschap waar feiten het onderspit delven tegen emoties, waar snelheid belangrijker is dan volledigheid en emoties prevaleren boven integriteit. Het hele boek klinkt als een smeekbede om Holiday en zijn vakgenoten alsjeblieft uit hun lijden te verlossen. En dat leest lekker weg.
Leugenfabriek
Holiday gooit in zijn boek zijn hele trukendoos in de openbaarheid, in de hoop dat zijn lezers gaan inzien hoe volkomen verrot de nieuwsagenda in elkaar steekt.
De uitgebreide rondleiding door de keuken van de leugenfabriek van Ryan Holiday is werkelijk uniek. Holiday ontleedt de ene na de andere nieuwsgolf en legt uit hoe die tot stand komt. In het notenapparaat krijg je de url's er vaak nog bij.
In Ryan's empirisch onderbouwde opvatting van hoe de media werken, draait alles om de blogosfeer. Straatarme bloggers doen alles voor pageviews en geld. Ze jatten elkaars onderwerpen, ze liegen en ze laten zich omkopen. Holiday stuurt gratis kleren naar fashionbloggers, die vervolgens allemaal over American Apparel gaan schrijven. De papieren modepers constateert vervolgens dat 'het internet' helemaal wild is van American Apparel en schrijft daar hele glossy's over vol.
"Volgens Holiday genereren webteksten die de waarheid geweld aandoen, meer bezoekers dan dichtgetimmerde, genuanceerde stukken"
Holiday koopt voor een paar duizend dollar een aantal reclameborden voor de film 'I hope they serve beer in Hell' en plakt daar persoonlijk allemaal stickers op die het seksistische karakter van de film veroordelen. Hij maakt daar foto's van met zijn smartphone en stuurt die vanaf een aantal gratis e-mailadressen onder valse namen naar diverse feministische actiegroepen. Die beginnen vervolgens hun eigen campagnes tegen de film, en daar is je gratis naamsbekendheid.
In beide gevallen maakt Holiday gebruik van het kuddegedrag van media. De grote namen lopen allemaal achter de enorme schare bloggers aan. Hij haalt ook legio voorbeelden aan waar deze cultuur leidt tot berichtgeving die structureel onwaar is. Volgens Holiday genereren teksten die de waarheid geweld aandoen, meer bezoekers dan dichtgetimmerde, genuanceerde stukken. Ze zijn vaak korter en je kunt er nog eens op reageren dat het allemaal onzin is. Dat genereert discussie. Discussie genereert hits en hits genereren advertentieopbrengsten. De voorbeelden die Holiday aanhaalt, gaan vooral over zijn eigen ervaringen met lastercampagnes tegen American Apparel, maar de hype rond de niet-bestaande pandemie van de Mexicaanse Griep past precies in het patroon.
Het leuke van 'Trust me I'm lying' is dat je de technieken van Holiday ook gaat herkennen in berichtgeving. Facebook zal nooit meer hetzelfde zijn, als je ziet waarom iedereen 'eat da poo poo' blijft sharen. 'Trust me I'm lying' ontmaskert dat soort media-uitingen als de voorgekauwde, nauwkeurig gefilterde berichtgeving die het is. En het laat je achter met de vraag naar alle categorisch weggelaten informatie die facebook je nooit zal voorschotelen. Informatie die hardnekkige doordouwers met veel moeite proberen op te graven. Ondanks het feit dat uitgewerkte, genuanceerde artikelen nauwelijks pageviews genereren.
