Een vriend van mijn broer gaat er prat op dat hij nooit betaalt voor wat hij leest. Daar moest ik vorige week aan denken, toen dit medium een crowdfunding opstartte. Als een verstandige, goed verdienende en breed geïnteresseerde mens niet wil betalen voor wat hij leest, dan is dat een probleem. Niet voor hem, wel voor alle schrijvers die in hun schrijven meer willen zien dan een linkse of rechtse hobby. Even gemakkelijk denkt zo iemand namelijk dat je maar een echte job moet zoeken als niemand wil betalen voor je schrijfsels. Een cirkel zo rond als een vierkant.
Global village
Mijn moeder vertelde me dat ze behoorlijk wat mensen kent die hun abonnement op het Belangske opzegden toen ze de gratis internetgazet van Overpelt leerden kennen, waar ook alle buurtnieuws gelezen kan worden. Sociologisch is dat uitermate boeiend, dat de virtuele opening van de wereld, the global village, er in onze zogenaamd beschaafde contreien op neerkomt dat mensen zich steeds meer terugplooien op het eigen volk, liever nog het eigen dorp, liefst van al de eigen navel.
Nieuwsmanagers, het soort dat in nieuws koopwaar ziet, zoals een banaan of een fles frisdrank, weten best dat het grote publiek niet zit te wachten op nieuws dat een beetje moeilijk gaat doen. Ik vraag me af of wijlen mijn grootvader, wiens laatste adem ruim twintig jaar in de lucht hangt, het nieuws nog als dusdanig zou herkennen. Hij heeft de startshow van VTM nog meegemaakt, een format waar een niet onaanzienlijk deel van het huidige nieuwsaanbod de bubbels gehaald schijnt te hebben.
Hier of elders
Hard nieuws heeft maar een beperkt publiek, volgens mij nauwelijks breder dan de groep die het schrijft
Nieuws, hard nieuws, heeft maar een beperkt publiek, volgens mij nauwelijks breder dan de groep die het schrijft. We moeten van de schrijver van hard nieuws geen protagonist uit de vroege romans van Knut Hamsun maken, maar dat hij tegen de grondstroom inschrijft, kunnen we moeilijk ontkennen. Het is dus niet onwaarschijnlijk dat jonge schrijvers van hard nieuws al eens een job uit de onderste schuif plukken om wat geld uit de modderige grondstroom op te duiken. De schapen en kippen moeten tenslotte ook gevoerd. En het levert goede verhalen op.
Wat ik ervan denk? Die hele crowdfunding gaat niet over mij. Evenmin over de cartoonkoppen die hem proberen te verkopen. Het gaat om de vraag of in de grondstroom nog een plaats is, hoe bescheiden ook, voor hard nieuws dat niet tussen zoete broodjes is gelegd waar het smakeloos naar binnen wordt gekauwd. Als dat niet zo blijkt te zijn, zal het mij niet weerhouden te blijven schrijven. Hier of elders. En gelieve me nu te excuseren, ik moet nog enkele stukken huisraad zien te slijten voor wat patatten en ajuin.
