Natuurlijk, er zijn al opmerkelijkere manoeuvres gemaakt. CD&V heeft na de verkiezingen alweer een bocht genomen. Eerst mocht het federale en het Vlaamse niveau niet los worden gekoppeld, terwijl Kris Peeters zich dit weekend warm liep om vandaag met onderhandelingen te beginnen voor een Vlaamse regering met N-VA. Waarom houden we eigenlijk allemaal zo nauwgezet bij wat politici vertellen? Het blijkt achteraf meestal waardeloos. Politici treden we best met de oren dicht tegemoet. Wat ze doen, is het enige wat telt.
Wie een knipselmap bijhoudt beleeft af en toe wel eens een pleziertje. Dat is waar. “Eindelijk starten dan de historische slotonderhandelingen. Vlaanderen en Wallonië moeten autonoom worden, op de dingen na die ze samen doen.”, zei Geert Bourgeois in het voorjaar van 2013 in De Standaard over wat er na de verkiezingen zou gebeuren. Sindsdien veranderde er niet zo heel veel in de wereld – de crisis is zelfs minder acuut dan toen – en toch heeft zijn partij niet enkel het geweer van schouder gewisseld, maar hebben alle leden hun hele garderobe achterstevoren aangetrokken.
Vluchtig enthousiasme
Ook het enthousiasme dat vandaag voor een centrumrechtse coalitie bestaat, kan even vluchtig blijken te zijn. De prestatie zou niettegenstaande historisch zijn. Als Bart De Wever erin slaagt zijn communautaire programma niet enkel weg te houden van de onderhandelingstafel, maar ook vijf jaar lang op te bergen, zonder zijn achterban te verliezen, was zijn eigen vergelijking met de Messias terecht. Het Belgische politieke landschap valt dan meteen weer in de plooi waarin alle Europese democratieën liggen. In dit geval een rechtse meerderheid met een linkse oppositie. Als Open Vld niet in de regering belandt, wordt de partij een verwarde figurant.
Als Bart De Wever erin slaagt het communautaire dossier vijf jaar lang op te bergen, was zijn eigen vergelijking met de Messias terecht.
Maar het kan over enkele weken allemaal alweer vergeten zijn. De formatie van partijen die aan de federale onderhandelingen begint, deed Liesbeth Van Impe denken aan de begindagen van de regeringsvorming in 2007. De tijd dat Didier Reynders het kartel van CD&V en N-VA ervan probeerde te overtuigen dat een regering zonder PS een staatshervorming op zich was. Na enkele maanden zat de PS mee aan tafel om een twee derde meerderheid te garanderen, en nog enkele maanden was er een regering gevormd waar niemand tevreden over was.
Misschien wordt de staatshervorming zoals Didier Reynders ze luidop droomde werkelijkheid, maar voor hetzelfde geld blijken deze dagen nog de meeste gelijkenissen te vertonen met de weken na de verkiezingen in 2010. N-VA en PS waren de grote verkiezingsoverwinnaars in het Noorden en Zuiden van het land. Er waren geen grotere verschillen denkbaar, en toch leek het een uitgemaakte zaak dat zij er zonder veel problemen uit zouden raken. Het duurde veel langer dan in 2007 voor de liberalen mee aanschoven, en nog eens veel langer vooraleer een regering waar niemand zich in kon vinden in 2011 kon starten. Het enthousiasme verdampte helemaal. De verhoudingen tussen N-VA en álle Franstalige partijen zijn er sindsdien niet echt op verbeterd. Maar het idee dat er in de Belgische politiek eindelijk nog eens iets vooruit gaat, is best wel aangenaam met dit weer.
