Aangezien de eerste loonbrief betrekking heeft op precies één dag interimarbeid – je kent dat, dondernamiddag telefoon om vrijdagochtend te beginnen en of je nog even je contract wil komen tekenen – weet ik precies wat ik de afgelopen en ook nog de volgende weken dagelijks zal opstrijken. Eenenvijftig euro en drieënvijftig cent, vijf maal per week. Daarvoor ben ik van even voor acht tot ruwweg half zes uithuizig. Het moet ongeveer neerkomen op een eurocent per handeling die ik verricht: dozen opensnijden, rekjes inladen, producten op de computer valideren, karton plooien of in de vuilbak deponeren, boxen doorduwen op de band.
Roulatiesysteem
Ik klaag niet. Een mens maakt keuzes in het leven en met de gevolgen van die keuzes werk je verder. Achteraf niet komen koeken, dat moet de mentaliteit zijn. Toen wij verkozen om onze jobs op te zeggen en naar het Franse platteland te verhuizen, wisten we dat dit, deze fysiek afmattende en slecht betaalde handenarbeid, een deel van ons levenslot zou zijn. Wij hebben toen besloten dat wat we door onze keuze wonnen zwaarder zou doorwegen en achter die beslissing staan we nog steeds. Wij zijn paradijsvogels.
Het probleem is dat dit werk, de bodem uit de pan, voor vele van mijn collega's hoegenaamd geen keuze is maar de enige optie. Twee derde van het arbeidspersoneel werkt hier met tijdelijke – of interimcontracten, het roulatiesysteem zet elk van deze mensen tijdelijk in de werkloosheid waar ze dagelijks een dertigtal euro opstrijken, weliswaar zeven dagen per week. De werkloosheidsval bestaat met andere woorden uit een euro of veertig per week. Het lijkt niets, maar het is bijna twintig procent van een bedrag dat al niet echt ruim te noemen is.
Snoeiharde stompen
Ik hoor ze graag bezig, al die mensen met hun verhalen over het profitariaat
Ja, ik hoor ze graag bezig, al die mensen met hun verhalen over het profitariaat. Over hoe zij met duizend euro per maand vlot zouden rondkomen. Dat gaat, wij doen het hier al jaren. Het gaat maar dan moet je niet van die uitspattingen verlangen zoals kinderen opvoeden of eens op vakantie gaan, of een tweede gezinsauto nemen, of een leuke woonst betrekken die een beetje voldoet aan hedendaagse normen qua energieverbruik en onderhoud.
Het leven is niet eerlijk, zeggen ze dan. Dat is waar maar ook verdomd gemakkelijk gezegd als je niet in de onderbuik leeft waar die oneerlijkheid snoeiharde stompen uitdeelt. Beslissingen over een dagloon van eenenvijftig euro en drieënvijftig cent, en dat daar perfect van te leven valt, worden genomen door mensen die voor dat bedrag niet eens een telefoon opnemen. Dat erkennen, het zou misschien een eerste stap zijn richting broodnodige discussie over de onhoudbare loonspanning en haar catastrofale sociale verwoesting.
