Al de rest – familie, vrienden, kennissen uit West- Vlaanderen – vragen het wel. Hun toch al niet zo positieve beeld van Brussel – files, (verkeers)chaos, kortom, miserie - wordt nog maar eens bevestigd. Al de pogingen die ik de afgelopen jaren deed om dat imago bij te stellen – de foto's waarop ik vrolijk door buurten liep die de avond daarvoor in het nieuws waren gekomen door relletjes – zijn zelfs zonder één schot teniet gedaan. Het zal jaren kosten om deze imagoschade te herstellen.
Ontzield
Meer dan ooit lijkt Brussel deze dagen een besmettelijke ziekte. Gemeentes die aan onze hoofdstad grenzen, zoals Dilbeek, vrezen besmet te worden door wat aan rampspoed en terreur door onze hoofdstad waart. Van anderen, zoals Vilvoorde, krijg je dan weer de indruk dat ze zich maar al te graag tegen de door para's bezette stad aanschurken.
Maar goed, de vraag luidt natuurlijk: 'Ben je bang?' Nu ben ik in mijn leven bijna voor alles bang geweest – voor brandweersirenes, ziekenhuizen, dat ik het niet zou kunnen, dat hij niet zou terug bellen, dat het mijn zoon slecht zou vergaan – maar deze keer valt het nogal mee.
Ik zeg dat niet om stoer te doen. Als de winkels eén voor één dicht gaan, als de politie restauranthouders adviseert om te sluiten of hun klanten zeker niet aan het raam te laten zitten, als de stad langzaam uitdooft en hoorbaar zijn adem inhoudt, verstild raakt en ontzield: wie zou zich daar nièt onbehaaglijk bij voelen? Maar ook dan is het veeleer de sfeer, de suggestie van dreiging die weegt, en niet de concrete dreiging. Want dat een terrorist mij hier, of op dat trottoir, zal neerschieten: daar ben ik niet bang voor. Het is me te abstract.
Waar ik wél bang voor ben, is voor wat we zullen aantreffen als het dreigingsniveau weer normaal is. Wat zal de straat onthullen, als de para's verdwenen zijn? Welke samenleving wordt dan wakker?
Jihadist
Waar ik wél bang voor ben, is voor wat we zullen aantreffen als het dreigingsniveau weer normaal is. Wat zal de straat onthullen, als de para's verdwenen zijn? Welke samenleving wordt dan wakker? Afgelopen dagen hoorde ik nogal wat verhalen die weinig goeds voorspellen. Over een volwassen adoptiedochter uit een ver oord, nu een bekwame verpleegster, die nu voor het eerst in haar leven de vraag kreeg welk geloof ze beleed. Over de huisbezoeken van politie aan leden van MvX en zelfs de tijdelijke aanhouding van één van hen, louter en alleen op basis van ethnic profiling. Over het Marokkaanse jongetje van twaalf dat thuis kwam met de vraag:' Op school zeggen ze dat ik jihadist ben, wat is dat?'
Het zal niet zo simpel zijn om het sociale weefsel te herstellen, om het wantrouwen, de achterdocht te doen verdwijnen, om 'wij' en 'zij' weer te verenigen tot 'wij'. De laatste dagen voor de metro dicht ging, zag ik op de tram al opvallend weinig jongeren van Marokkaanse afkomst. Alsof ze zich voor onze speurende blikken wilden verstoppen.
Ik hoop dat ze snel weer buiten komen en hun plaats tussen ons opeisen. Anders gaat het pas écht de verkeerde kant uit, en daar kunnen ook duizenden para's niets aan verhelpen. Daar, toegegeven: ik ben toch bang. Een beetje.
