Duisternis

Jeroen Olyslaegers
JEROEN
JEROEN

Ik was nochtans zo nuchter als een kalf, toen ik samen met mijn geliefde vrouw op de Oostendse zeedijk stond tussen die oranje monsters van kunstenaar/ondernemer Arne Quinze. Mijn slecht karakter zag in de eerste plaats die dingen al verdwijnen onder stijgend water, maar mijn korte juichkreet daarbij was nauwelijks een balsem op de imaginaire wonde.

Winterpret

Ik ben dol op deze stad, de liefde wordt alleen maar groter. Liefde moet je niet beginnen uitleggen. Zelfs als je in bijna pornografisch detail begint over deze stad, ga je het nog niet duidelijk kunnen maken aan iemand die je liefde een tikje onnozel vindt, maar eventueel bereid is zijn mening te herzien. Jazeker, net zoals in zoveel andere Belgische steden staat hier nu ook een of ander schaatsparadijs gecombineerd met een kerstmarkt op het centrale plein waarbij we met z’n allen doen of het weer een strenge winter is uit Bruegeltijden. De realiteit piept anders, letterlijk zelfs. Vandaag in de krant stond immers te lezen dat deze uitzonderlijk zachte winter merels doet besluiten dat het lente is en een deel van de natuur hen daarin volgt.

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt, de "uitzonderlijkheid" van de winter blijkt de laatste jaren nogal weinig uitzonderlijk. Maar ook Oostende negeert de voorjaarsmerels in december en doet dus vrolijk mee aan dat decadente schouwspel van fake winterpret, een fenomeen waar de volgende generaties met ongeloof, woede of hoofdschudden op zullen terugblikken.

Mocht een bedrijf een chemisch procedé ontwikkelen waarbij je wolkjes maakt bij het praten zoals bij een grote koude, zou de vraag niet kunnen worden bijgehouden. Nee, dat maakt Oostende niet anders. Dat maakt haar triest inwisselbaar.

Het is zo Vlaams als wat geworden: schaatsen in de irrealiteit, geld verdienen met glühwein en veel nep

Wat haar uitzonderlijk maakt in mijn ogen zijn de mensen die er rondlopen. Misschien ligt het aan mij, maar ik kom daar altijd dwarsdenkers tegen. Koppigaards en feestlieden, kunstenaars met het hart op de tong en de betere toogstrategen die met keiharde humor de wereld en haar potentaten tot een bende schoothonden herleiden.

Afgelopen zondag was Oostende dan toch de meest uitgelezen plek om er een klimaatbetoging te houden die op een paar dagen tijd diende te worden georganiseerd nadat zowel in Parijs als in Oostende een eerder aangekondigde betoging werd verboden. Daar stonden we dan samen met een man of tienduizend op het Zeeheldenplein.

Schitterend verzet

Betogingen zijn zowel signalen naar de buitenwereld als naar de overtuigden: zie ons met veel zijn, voel onze kracht. Wat je daar zag waren véél gezinnen, een grote mix van leeftijden (wat altijd ontroert), en wat je daar vooral voelde was een grote goesting in verzet. Terwijl ik Oostende al zag onderlopen na zoveel mislukte klimaatconferenties en zoveel dommigheid, geraakte mijn doem intussen toch maar weer afgeleid door de mensen die me daar op dat plein omringden. Mocht die positieve energie op een mentale krachtcentrale worden aangesloten en vervolgens gedistribueerd over gans de bevolking, zouden de hoop en de toekomst schitteren. "Waar blijven ze dat optimisme toch halen?", dacht ik. Maar waarom zou ik mezelf uitsluiten? Want wat stond ik daar dan samen met mijn vrouw te doen? Die kracht van verzet voelen wij immers ook, het laadt ook onze batterijen op.

Dit zijn geen donkere tijden, zoals keer op keer wordt beweerd door allerhande cultuurpessimisten die in feite onbewust janken om een stevige knuffel. Het is krék het tegenovergestelde. Dit zijn tijden waar alles ligt te blinken onder een onbarmhartig hard licht. Niets wordt nog verhuld. En dat is een teken van hoop. De uitdagingen zijn zo scherp als wat. Ze kloppen op de deur van onze normaalzucht, ze lachen ons uit aan de ingang van een energieverslindend schaatsplein, ze tonen ons dag na dag dat onze beleidsmensen niet mee kunnen, dat ze thuis horen in een mausoleum. Er heerst simpelweg geen duisternis wanneer er gehandeld moet worden. Het hangt ook van ons af, vooral zelfs. Nie pleuje. Of zoals die dievenbende van Electrabel zegt: het is jouw energie. Ge moogt het godmiljaar geloven. Oostende, zonder lieslaarzen, forever.

LEES OOK
Bert Verhoye / 04-02-2019

Koro 4 februari 2019

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld geconfronteerd wordt met problemen, die geen problemen zijn.
bert verhoye koro
Bert Verhoye / 01-02-2019

Koro 1 februari 2019

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld geconfronteerd wordt met problemen, die geen problemen zijn.
bert-300x300-300x300
Jeroen Olyslaegers / 14-12-2015

Historisch

In Parijs werd er druk in de handen geklapt en vielen euforische maatpakken elkaar in de armen voor het klimaatakkoord, dat onmiddellijk werd omschreven als 'historisch'. Jeroen…
JEROEN