Loodje leggen, niemand zeggen
Toch is De Kesel hoogstens irritant, dit is opgewarmd oud zeer. Hij pleit gewoon voor de hypocriete omgang met het thema. Mijn vader stierf ook in een katholiek ziekenhuis waar het taboe was om woorden als euthanasie luidop te zeggen, maar waar men christelijk genadig was voor ‘uitgeleefden’ en hen stilzwijgend over de drempel van het leven hielp. Loodje leggen, niemand zeggen. Wat ik wel interessant vond in De Kezels’ betoog was dat ene zinnetje: “ er is geen vrije keuze als er maar één keuzemogelijkheid is'. We moeten inderdaad oppassen voor de scheefgroei van de regelgeving rond zelfbeschikking. Over hoe ‘zelf’ je nog beschikt, eens je je lot in handen van de wetenschap hebt gelegd bijvoorbeeld.
Ik vind absoluut dat een mens zelf moet kunnen beslissen om een eind te maken aan zijn lijden. Ik begrijp dat. Ik ben dan ook graag een pleitbezorger van totaal zelfbeschikkingsrecht, met de nadruk op totaal. En dat wordt door zowat alle ziekenhuizen, niet alleen katholieke, met de voeten getreden. Eens een mens het label patiënt krijgt, is hij een leek die over zijn eigen lijf maar beter zijn mond houdt. Deze medische hoogmoed en bijbehorend gebrek aan respect, lijkt me nog veel erger dan euthanasie weigeren. Vooral omdat het een vrij algemene houding is.
Zelfbeschikking
Het weigeren van behandeling bijvoorbeeld wordt meteen als een maatschappij-vijandige daad gezien. Het ambivalente is dat terwijl in klinische omstandigheden het leven beëindigen stilaan breed acceptabel is, gewoon doodgaan steeds meer een taboe wordt. Zolang er licht is aan het eind van de tunnel, moet en zal je hier blijven en je verantwoordelijkheid opnemen. Of beter, je zal kost wat kost mee de medische almacht bewijzen. Ik begreep plots waar de minister/arts Maggie De Block die onzin over de activatie van langdurig zieken vandaan haalde. Het volgende is het lanceren van een 8 uur werkende pil die je net lang genoeg op de been houdt om je shift te draaien.
Het volgende is het lanceren van een 8 uur werkende pil die je net lang genoeg op de been houdt om je shift te draaien.
Waar zijn de verdedigers van zelfbeschikking in deze context? Waar is mijn vrijheid om sceptisch te zijn, een standaardprocedure in vraag te stellen? Of om bijvoorbeeld te gaan voor een niet georkestreerde, natuurlijke dood. Vroeg of laat, in elk geval op mijn eigen tijd.
Ja, we moeten nadenken over ons recht op zelfbeschikking. Al was het om te voorkomen dat wat eerst een extreme uiting van vrije wil was, een procedure wordt waartegen men zich zou moeten verzetten. Ik spreek absoluut voor mezelf, maar ik verwacht wel wat van doodgaan. Minstens een soort plechtig moment, net geen openbaring maar toch een moment van weten. Ik wil dat niet aan mijn neus zien voorbijgaan door een vroegtijdige, artificiële exit. Ik wil mijn boek lezen tot de laatste letters. EINDE.
