Dat is dus netjes vijfentwintig keer minder inkomsten. Dat is er dus grondig naast. Ja maar, zo zeggen ze op het kabinet, die maatregel is nog maar van kracht sinds januari. Op het einde van het jaar wordt er trouwens altijd veel gezopen en stonden de flessen, gezien de komende prijsstijging, in extra rijen in de winkels. Wie drinkt er nu in januari en februari? Na al dat gefeest hangt iedereen al boven de toiletpot bij het visualiseren van een bel cognac. En als de diehards sterke drank willen, dan gaan ze het kopen in Frankrijk en Luxemburg waar het dus gemiddeld twee euro en een klets goedkoper is per fles.
Ik wil dat best allemaal in overweging nemen. Maar dan zie ik weer naar die cijfers en hoever de rekenaars van minister Van Overtveldt ernaast zitten. Meer dan vijfentwintig keer… Dat is geen foutmarge meer, dat is een foutkloof.
De gouden muur
Ja, ik weet dat het uiteindelijke gat in de begroting vele keren groter is. De grootste pessimist schat het in als meer dan drie miljard. Daar kan ik al helemaal niet meer bij. Schrijver Harry Mulisch had het in De ontdekking van de hemel over ‘de gouden muur’ tussen samenleving en macht. Achter die muur, zo denken we, heerst er een strikt professionalisme, maar in werkelijkheid triomfeert daar even grote chaos. Een mens vergeet echter altijd wat hij weet.
Ik dacht dat een partij als de N-VA de nodige budgettaire discipline zou opbrengen en met een begroting zo waterdicht als de aars van een eend de woelige financiële wateren zou opvaren
Dus ja, ik dacht inderdaad dat een partij zoals de N-VA de nodige budgettaire discipline zou opbrengen en met een begroting zo waterdicht als de aars van een eend de woelige financiële wateren zou opvaren. De maatschappijvisie van deze partij deel ik niet. Maar ik had eerlijk gezegd wel gedacht dat er een paar rekenknobbels zouden bijzitten, in het bijzonder hun financiënminister Van Overtveldt, en dat ze zouden waarmaken wat ze hadden beloofd: vanaf nu alles helemaal anders.
Niet dus.
Hoezeer ik deze partij ook een bende neoliberale volksverraders acht (tenminste: mocht ik me mentaal in de negentiende eeuw bevinden), dan nog kan ik niet juichen bij al dat prutswerk. Ik vind het griezelig dat deze ploeg mislukt en geen verschil maakt met het prutswerk van vroeger. Commentator Rik Van Cauwelaert verwoordde iets gelijkaardigs in een televisiestudio, maar voegde daar malicieus aan toe dat zelfs de PS zulke gaten niet zou hebben toegelaten. Zélfs de PS niet… dat moet aankomen bij rechts.
paljas
De verdedigingsstrategie van N-VA maakt het nog erger, nog moedelozer, nog zwarter want nog Belgischer. Eerst werd fractieleider Peter De Roover in het veld gestuurd. Maar die maakte er een complete puinhoop van in de studio van Kathleen Cools. Met de arrogantie van een leerkracht die al over zijn nek dreigt te gaan bij het bemerken van een puberale puist liet hij ons weten dat er geen gat is in de begroting. Het is te zeggen; dat gat is er wel, maar eigenlijk niet, want het geld is naar ons, wij allemaal, gegaan. Althans: dat is wat ik denk dat hij heeft gezegd en met mij vele anderen. Waarbij ik, samen met allicht vele anderen, luid riep: ‘Het is dus mijn schuld of zo? Paljas!’ Dat laatste heb ik niet gezegd. Dat laatste heb ik gedacht, want ik wil niet meewerken aan de verruwing van het publieke debat.
Na die ramp moest de partijvoorzitter zelf op De zevende dag de schade beperken. Nee, het ging verder dan dat. Het ging zelfs over het gat dichten en niet dat wat zijn fractieleider had gemaakt, maar dat van de begroting. Dat komt in orde, volgens Bart De Wever, tenminste: als men zijn partij vrij spel laat.
Wow. Dat is volgens mij übercynisme: uw financiënminister een fuck-up laten veroorzaken door ideologische verblinding, regelrecht amateurisme en arrogantie en dan impliceren dat het in orde komt als gij nu eens eindelijk uw goesting moogt doen. Hij maakt er dus een politiek probleem van. Een politiek probleem van de anderen, welteverstaan.
Deze prutsers hebben zich net gekroond tot de überBelgen van het politieke spel, een spel dat wij al decennialang betalen
Ik heb niets geroepen toen ik dat gisteren hoorde. De zon scheen en ik wilde niet denken aan paljassen en prutsende prinsen uit een traktaat van Machiavelli in stripvorm. Retoriek is als een stok die je doet springen over allerhande gaten in de werkelijkheid. Maar met die uitspraak sloeg de prins met zijn stok en al het gat van de begroting in van de onversneden antipolitiek. Het gat is met andere woorden nog een stuk groter geworden en de duisternis bestaat nu uit een nieuw en dieper zwart. Deze prutsers hebben zich net gekroond tot de überBelgen van het politieke spel, een spel dat wij al decennialang betalen. Het is dus de schuld van een ander, dat gat. Men zal de accijnzen nog meer moeten verhogen want bij deze gedachte dreigt zelfs een geheelonthouder zich de vergetelheid in te drinken.
