Met Simonne van De Helpdesk, U mag ook Simonneke zeggen, hier luisteren we naar u alsof u thuis bent.
- (gekreun aan de andere kant van de lijn) Dat wil ik niet. Nee, dat wil ik niet. Dat is het allerlaatste wat ik wil.
U mag ook gewoon Simonne zeggen. Dan nog luister ik alsof u thuis bent.
- Stop, stop, hou erover op. Dat woord, please, kunnen we het niet over thuis hebben? Ik kan het woord thuis niet meer horen. Met thuis is alle miserie begonnen. Het lekken en roddelen en het gezaag aan mijn stoelpoten. Thuis is mijn n-woord.
U houdt niet van thuis? Is thuis niet langer het huis van vertrouwen? Dan luister ik naar u alsof u niet thuis bent.
- Shut. Zwijgen. Gewoon niet. Kunnen we hier en nu afspreken dat het woord thuis niet meer gebruikt wordt? Ik wil niet spreken van een spreekverbod, maar het woord thuis spreken we niet meer uit. Goed? Ik ben ook maar een mens van vlees en bloed die moet doen alsof hij kampioen is. Denkt ge dat dat plezant is? Kampioen zijn?
Als ik Boma mag geloven, is kampioen zijn heel plezant.
- Boma bestaat niet.
Dat is duidelijk, meneer, my lips are sealed. Ik ben een en al oor. Ik luister naar u alsof u op uw werk bent. Beter?
- (zucht) Niet echt, nee. Op mijn werk mag ik zeggen wat ik wil. Ik wel. Maar of er iemand naar mij luistert? Ik dacht: het is simpel, je wordt baas en wat je zegt, is wet. Niet in het bedrijf dat ik leid. Ik lijk wel loslopend wild. Aangeschoten. Opgejaagd. Nooit krijg ik eens ne merci. Niet voor mijn leiderschap, niet voor alle dagelijks kost en shit die ik te verwerken heb, niet voor de muziek die ik na de uren ten berde breng. Ja, Simonne, ooit droomde ik ervan entertainer te worden, de Eddy Wally van de hogere middenklasse, ergens zit dat in mijn bloed. Ik treed nu eenmaal graag op in gouden kostuum of in glitterpak. Het is die sfeer die ik ook op onze zenders in de verf wilde zetten. Meer shows, meer tromgeroffel, minder deprimerende documentaires over dictators, dode dieren, dode dictators of dieren van dictators. Een mens wil al die miserie toch niet op televisie zien? De fun, de hits, eeuwigdurende vrolijkheid, daar sta ik voor, daar wil ik het hele team in meenemen. En dus trakteer ik hen geregeld op een muziek- en danssessie van mijnentwege. Onder het motto: The greatest dancer van de openbare omroep. Dat ben ik dan. Denk je dat dat geapprecieerd wordt?
Het klinkt als topentertainment.
- Gezeur levert het op. Alsof ze collectief hun maandstonden hebben tijdens mijn zangstonde. Altijd weer die jengelende vakbond. Dat het niet kan dat men langer op het werk moet blijven om naar een zingende baas te kijken. Nènènè. Teambuilding, ooit van gehoord? Met je collega’s samen dingen doen om de sfeer te verbeteren? Ik wring me in duizend bochten om hier wat dynamiek in dat bedrijf te pompen, ik swing, ik breakdance, ik hiphop, ik tango erop los, maar het lijkt alsof ze alleen maar willen dat ik op mijn bek ga. Nou, dan kennen ze Frederik Delaplace nog niet.
Hoge bomen vangen veel wind, hé.
- Exact, Simon, exact. Heel veel wind. Weet je wat het is? Jaloezie. Onversneden jaloezie. Al die bekende koppen die op mijn loonlijst staan, allemaal willen ze de enige kampioen zijn. Ze kunnen het moeilijk verkroppen dat hun baas ondertussen ook een klinkende naam is. Maar ik zeg altijd: iedereen beroemd, dus ik ook. En wie daar niet mee om kan, is vrij om te gaan, hé. Wat denken ze wel, die schermgezichten. Dat ze eeuwig en onvervangbaar zijn? Ik heb ondertussen al bewezen dat dat niet het geval is.
U heeft inderdaad al wat mensen aan de deur gezet. Of een deel van hun loon afgenomen. Dat lijkt me ook niet gemakkelijk. Ik zou het niet kunnen.
- Tja, ik vermoed dat er toch een klein verschilletjes is tussen jij daar en ik hier, Simonne. Jij luistert naar het leed van mensen, ik ben een leider. Een leider leidt. En soms leidt dat tot leed. Zo houden we elkaars job in stand, hé.
U zorgt voor leed en ik verzacht dat leed? De vakbond heeft het wel over een angstcultuur.
- (snuift) Dan breng je wat cultuur binnen, is het weer niet goed. De vakbond zou beter zijn mond houden. Spreken is zilver, zeg ik altijd, zwijgen is goud. Persoonlijk houd ik heel veel van goud. Echt, heel veel. Weet je, Simonne, ik had zo graag deelgenomen aan The greatest dancer van Vlaanderen. Ik geloof oprecht dat ik een kans had gemaakt. Maar ja, als CEO moet je ook je grenzen kennen. Ik kan moeilijk de winnaar zijn van een televisieprogramma van mijn eigen bedrijf. Niemand zou geloven dat ik dat op verdienste en talent gehaald heb. Het roddelcircuit zou weer overuren gedraaid hebben. Want ja, daar is wel tijd voor. Om achter de rug van de baas naar de pers te lekken en zijn mening vrijuit te verkondigen. Ik heb dan ook beslist dat vanaf nu iedereen zijn mond houdt en zwijgt.
Zwijgcultuur, daar wordt sinds die bewuste mail met onderwerp ‘geen commentaar’ ook over gepraat. Zelfs de bevoegde minister moest even slikken toen hij het las.
- Ach, Benjamin. Lieve jongen, daar niet van. Maar toch enkele gewichtjes te licht om mij de les te lezen. Wat zei hij ook alweer? Dat werknemers van de VRT hun mening mogen geven zo lang die positief is. Daar sta ik helemaal achter. Neuzen in dezelfde richting is mijn devies. Het VRT-personeel als een blok achter zijn CEO is mijn droom en mijn ambitie. Eigen meningen zijn voor t****, zeg ik altijd. Op het werk denkt en spreekt men zoals de baas. Als dat niet goedschiks lukt, wel ja, dan moet het een heel klein beetje kwaadschiks. Interne oppositie kan je best zo snel mogelijk de mond snoeren. Dat weten alle grote leiders.
Toch de alleenheersers onder die leiders.
- Heb jij mij nu net met een dictator vergeleken, Simonne? Te veel naar Canvas gekeken?
Geen commentaar.
