De vergadering werd geopend. Van zodra het eerste onderwerp besproken werd, werd ons duidelijk dat politici niet naar de gemeenteraad komen om van Antwerpen de beste stad mogelijk te maken.
Als je je geloof in menselijke communicatie voorgoed wilt verliezen; kom dan eens een avondje naar de Antwerpse gemeenteraad
90% van de tijd zitten de gemeenteraadsleden op hun tablets en telefoon te kijken, te facebooken, of met een blik van to-tale verveling voor zich uit te staren, zich voor te bereiden op de dag dat ze sterven. Het feit dat deze mensen betaald worden om naar elkaar te luisteren lijkt totaal verloren te zijn gegaan. Als je je geloof in menselijke communicatie voorgoed wilt verliezen; kom dan eens een avondje naar de Antwerpse gemeenteraad.
Men komt er om te blokkeren, dwars te liggen, ambeteren. Een groep beteuterde kleuters die vecht om z'n boterhammen. Elkaar beschuldigend dat ze een hap van de boterham van de ander heeft genomen. En dan is er altijd dat ene dikke jongetje dat in z'n eentje meer boterhammen heeft dan al de rest samen, en er toch geen één wilt delen. Ja, Bart De Wever was in vorm die avond.
Zelden iemand gezien met zo'n negatieve lichaamstaal. Onderuitgezakt. Neuzelend, amper verstaanbaar. Alles wat hij zei was doordrenkt in een ondertoon van; 'hou toch allemaal je koppen, zit m'n tijd niet te verspillen, dit is een maat voor niks, ik weet 't toch beter'. Bijgestaan door zijn partijgenoten, die nauwelijks inbreng hebben, en niet meer lijken te zijn dan een spreekbuis voor het dikke jongetje. Iedereen trouw aan z'n Eigen Partij. De Partij heeft gelijk. Hun voorzitter; een beteuterde peuter in pak.
De pleidooien van sp.a lijken een exacte kopie van die van de N-VA, met af en toe nog een stuiptrekking van socialisme erdoor
Minstens even tragisch was coalitiepartner sp.a. Die haar principes zó ver overboord heeft gegooid, dat ze haar identiteit compleet kwijt is. Die zo'n diepe buiging heeft moeten maken dat 't bijna obsceen wordt. Hun pleidooien lijken een exacte kopie van die van de N-VA, met af en toe nog een stuiptrekking van socialisme erdoor, niet meer dan een krampje.
Toen na de vier saaiste uren van m'n leven het eindelijk aan ons was, nam Wouter Van Besien het woord. Hij kondigde aan dat hij een geluidsopname zou afspelen van ons pleidooi. Wat dacht Wouter Van Besien wel? Gewone burgers aan het woord laten in dit bolwerk van Antwerpse verhevenheid? Het feit dat wij spraken in naam van 13.000 man was blijkbaar geen argument. De stem van Hadewig weerklonk in de gemeenteraad. De opname werd uitgejoeld, weggehoond en bespot. Hadewig en ik staan al 30 jaar op het podium. Nog nooit zo'n onbeschoft publiek gezien.
Het was vooral de N-VA-fractie die als een bende joelende hyena's met z'n twintigen een zwak dier aanvielen. Wij waren het zwakke dier, omdat we op de publiekstribune zaten en geen woord mochten zeggen. De kudde ging goed te werk, zeer ervaren in het afmaken van zwakke dieren.
Niemand heeft iets van onze speeches kunnen verstaan, die samen nog geen vijf minuten duurde. Wij stonden op de publiekstribune, keken omlaag naar het falen der mensheid. Met een diep gevoel van medelijden verlieten wij de zaal.
Wat wij gezien hebben die avond was een manifestatie van negativiteit. Van politici die democratie behandelen als een obstakel dat bestreden moet worden. Verwacht niks van Antwerpen de komende jaren. De stad ligt erbij als een steenwoestijn. Omdat ze bestuurd wordt door een bunker.
