Hard werken doen ze allemaal, die toploners. Dan mag je wat verdienen. Ik heb nooit harder gewerkt dan toen ik in het pluimveetransport stond. Ik ben een zeer fitte jongeman, maar na een nacht kippen op transport zetten, was ik geradbraakt. Zeven euro per uur verdiende ik. Daar had ik hard voor gewerkt, dus ik ben bereid elke verdiende euro te verdedigen. Moeilijker is het om mijn vroegere loon van assistent aan de universiteit te verdedigen. Na vijf dienstjaren was het ongeveer 1900 euro netto. Riant, vond ik. Een loon voor een gezinsvader in de zak van een snotneus.
Onwetende klojo
Die grote geldzucht heb ik eigenlijk nooit begrepen. Drie gezonde maaltijden per dag, een aangenaam dak boven het hoofd, een paar hobby's, een degelijk werkend vervoersmiddel, een klein spaarpotje voor noodgevallen. Je moet er best wat voor doen maar het is wel voldoende. Goed, ik weet ook wel dat genoeg een rekbaar begrip is. Sommige mensen hebben duurdere noden dan andere, geen probleem. Sommige mensen verdienen meer geld dan andere, goed voor hen.
Uiteraard, het is mijn wereld niet. Ik weet niet wat voor leven een zogenaamde topmanager leidt, ik heb er geen idee van hoe hard ze werken, wat hen drijft. Hun belang voor de economie kan ik evenmin correct inschatten – daarvoor heb ik Paul De Grauwe nodig. Ze kunnen mij dus gemakkelijk opzij zetten als naïeve idealist, onwetende klojo of jaloerse communist. Punt is dat ik dus weinig problemen heb met het feit dat sommige mensen meer verdienen dan andere.
Hoe doe je dat eigenlijk, jezelf zo voortreffelijk vinden dat je meent recht te hebben op overvloed terwijl mensen dichtbij onderkomen?
Recht op overvloed
Het probleem is echter dat de loonkloof een beetje belachelijk aan het worden is. De echt rijken worden elk jaar rijker, de groep werkende armen elk jaar groter. De verhouding van de laagste en hoogste lonen in een bedrijf wordt zo schrijnend groot dat zelfs de grondwetten van de economie ze niet meer kunnen verklaren. Wie zijn dat eigenlijk, die mensen die het zo met zichzelf getroffen hebben dat ze zonder met de ogen te knipperen, dat ze zonder verpinken hun groteske lonen verdedigen?
In België stijgt de kinderarmoede. Tienduizenden werkende mensen leven onder de armoederisicodrempel. Ouders kunnen hun kind geen drie maaltijden per dag meer geven. Hoe doe je dat eigenlijk, jezelf zo voortreffelijk vinden dat je meent recht te hebben op overvloed terwijl mensen dichtbij onderkomen? Het is een retorische vraag, je hoeft het me echt niet uit te leggen. Ik weet enkel dit: er komt een dag waarop de mensheid zal terugkijken op de graaizucht van onze huidige elite zoals we nu terugkijken op de slavernij: met afschuw.
