De Leuvense studentenkrant Veto besprak in een katern de alcoholproblematiek onder studenten. Dat was een flashback. In mijn eerste twee jaren na de middelbare school ben ik zelf een behoorlijk zware drinker geweest. Elke avond dronken worden was een manier om de door een wankele gezondheid gefnuikte droom om de Olympische zwemmer te worden die de Vlaamse Zwemliga tijdens mijn tienerjaren in mij zag weg te vagen en om niet te hoeven denken aan de algehele doelloosheid die mijn bestaan toen kenmerkte.
Bezorgdheid
Ik dronk om van de wereld te geraken waar ik elke dag in lamentabele toestand opnieuw in ontwaakte. Met die wereld heb ik me nog steeds niet verzoend, maar de oplossing zoek ik al lang niet meer in vijftien Duvels. Dat ik niet verder wegzakte, heb ik te danken aan mezelf. Nooit heeft iemand in mijn omgeving enige bezorgdheid geuit omwille van mijn drankgebruik. Zoals ik in Veto lees: het is in een studentenomgeving, en in de volwassen samenleving waarin ik nu sta, geen afwijkend gedrag.
Met andere roesmiddelen heb ik geen ervaring. Toen mijn vrienden tijdens onze tienerjaren in het verre Noord-Limburg met fietsen en opgevoerde brommertjes via het kanaal naar Weert reden om er wiet te kopen, lag ik in het zwembad. Ik heb vrienden gehad die een tijdje aan soft- of harddrugs zijn blijven kleven zoals ik aan alcohol plakte, maar ze zijn er allemaal uitgeraakt, niet meer of minder gehavend dan ikzelf. Sommige roken af en toe nog eens iets, zoals ik af en toe nog eens alcohol drink. Steeds minder, eigenlijk.
Ik heb vrienden gehad die een tijdje aan soft- of harddrugs zijn blijven kleven zoals ik aan alcohol plakte, maar ze zijn er allemaal uitgeraakt, niet meer of minder gehavend dan ikzelf
Crimineel of niet
In het hoofdstuk Becoming a Marihuana User legt Becker de nadruk op de sociale invulling van druggebruik. De roes ervaren is in feite een leerproces. Je leert niet enkel de technieken van het gebruik, je leert ook de symptomen onderkennen en de wijze waarop je van de roes kan genieten. Het belang van deze visie is dat de sociale dimensie van druggebruik op de voorgrond treedt: niet het gebruik an sich heeft onze aandacht, wel het sociale milieu waarin het gebruik zich voordoet. De keuze of dat milieu crimineel is of niet, ligt in handen van de samenleving die het beoordeelt.
In mijn jeugd waren legale en illegale drugs steeds bereikbaar. Wiet roken was sociaal even gevaarlijk als een pint teveel drinken, het werd gedoogd. Wat we immers niet kunnen, is het gebruik uitbannen van een plant die iedereen met een beetje geduld en een zak potgrond kan telen en veredelen naar eigen goeddunken. Wat we wel kunnen, is op basis van onze definitie van afwijkend gedrag bepalen wie we uitsluiten van onze samenleving en wat de gevolgen voor deze personen zijn.
