Denken aan herfst is "d'oude regen zien leken langs de ruiten". Maar het IS nog geen herfst, lieve lezer. Indian Summer. Of L'été Indien voor wie de versie van Joe Dassin verkiest.
Het vijfde seizoen
Kort Tucholsky schreef er een wondermooi stukje over. Het vijfde seizoen. Het is geen zomer meer, maar het is ook nog geen herfst. De natuur weifelt. Een blad dwarrelt van een boom, maar was liever blijven hangen. Een felle regenbui trekt zich na tien minuten verlegen terug om de zon door te laten. En bovenal heerst de stilte, na de jolige vakantie en vlak voor de drukke nazomer.
Het is kort, het vijfde seizoen. Het duurt amper zes, zeven, hooguit acht dagen. Maar het is het allermooiste seizoen van het jaar.
Dat was tachtig jaar geleden zo. Sinds de mens dacht dat hij een beetje met de natuur moest klooien, lijkt het vijfde seizoen weggeveegd. Chemische wasem is niet beter dan zuurstof, tropische wouden kap je niet ongestraft (hoewel wij hier met een mini-ministerke zitten dat beweert dat bomen dienen om te kappen), had Henry Ford geweten wat hij aanrichtte, hij was nooit met de massaproductie van de walmindustrie begonnen.
Of zijn dit wanen van dwazen en van dichters ?
"de tuinders werkten in de bruine hoven
de wereld was verlaten van gerucht
en het oneindig najaar spande erboven
de paarlen sfeer van een gelaten lucht.
zo was het hier, zo moest het elders wezen
herfst,land en mensen in een stuk verband
waarboven, in berusting uitgerezen,
een overal gelijke hemel spant.
wat dan te doen, grijs landschap, grijze luchten,
uit de oudste dromen van de ziel gemaakt.
Wat met dit hart te doen, welks diepste zuchten
al haast niet meer naar deze dingen haakt?"
J.C. Bloem. De dichter van de onvervulde verlangens stierf in 1966, net geen tachtig. Waarschijnlijk omdat dit thema toch maar altijd tussen zomer en kille winter terugkomt, is de melancholie van de herfst de hoofdmelodie in zijn niet zo omvangrijk maar zo waardevol oeuvre.
Wat is het, KORO, gaan we treurig worden om de herfst? Neen toch zeker!
Twee jaar geleden ontviel ons mijn goede vriend Drs. P., alias Heinz Polzer. Hij was 96, een leeftijd die men in bepaalde kringen "gezegend" pleegt te noemen. Menigeen dacht dat Heinz de eeuwige jeugd bezat. Lachrimpels maken niet ouder. Hij ging er prat op dat hij een rijmwoord gevonden had op herfst, het woord waarop geen rijmwoord bestaat. En de tenor barstte los als volgt: "Zij riepen driewerf hoera, de jongsten het driewerfst !".
Telkens wanneer ik daaraan denk, kan ik mij verzoenen met de naderende herfst.
