De lezer leert hoe lelijk een oorlog concreet is, maar ook hoe onzekerheid en het lange wachten - zonder duidelijk doel - misschien nog kenmerkender zijn voor conflict dan massaal geweld zelf.
Grote minpunten aan het verhaal zijn evenwel dat The New York Times vergeet te vermelden dat ze in een niet zo ver verleden zelf de invasie van Irak gesteund heeft op een zeer naïeve manier, en dat ze hetzelfde deed met de Arabische lente. Pas nu ontdekt men dat de lente geen lente is, maar een hongerwinter.
Op de vergeten historische feiten - dat de Arabische wereld ook zelf faalt in het doorbreken van koloniale grenzen, bijvoorbeeld, en dat dat niet altijd de schuld van het Westen is - en de afwezigheid van de godsdienst in het stuk, valt ook heel wat op te merken. Maar lees vooral zelf. Het is per slot van rekening een gedurfd stuk.
